ใยปรารถนาซาตาน

ทุกคนนนนนนนน.....  

                >>>>ไรท์จะเริ่มลบ ใยปรารถนาซาตาน  วันที่ ศุกร์ที่ 17 สิงหาคม เป็นต้นไป นะคะ  ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และขอบคุนทุกคอมเม้น 

 >>>> และที่สำคัญ ขอบคุณที่ช่วยหาคำผิด 5555555

                             สำหรับใครที่ยังติดตาม สามารถเข้าไปโหลดได้ที่  Meb   ตามลิงค์ข้างล่างนี้เลยนะจ๊ะ

www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=79722

ราคา 290 บาทจร้า

ป.ล. แก้ไขคำผิดแล้วนะคะ

ปกก็จะประมาณนี้...

********************************************************************************************************************************************************************************************************************************

พีรญา  เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อลูก เมื่อลูกคือสิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ ความสุขของลูกจึงสำคัญที่สุด

"ที่ฉันอดทน หน้าด้านอยู่กับคุณทุกวันนี้ ฉันไม่ได้หวังสมบัติของคุณแม้แต่ชิ้นเดียว" พีรญาพยายามบังคบเสียงไม่ให้สั่น และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มันมากพอแล้วสำหรับผู้ชายคนนี้ 

"แต่ที่ฉันต้องการจากคุณ คือ ความรัก ฉันอยากให้คุณมอบความรักให้กับหนูยิ้มบ้างแม้เพียงเศษเสี้ยวก็ยังดี" แม้จะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ยังไหลอยู่ดี เมื่อมันถึงที่สุดแล้ว เขาทำให้เธอเห็นแล้ว ว่าไม่ว่ายังไง ก็ไม่มีทางเปลี่ยนเขาได้

"แต่ฉันรู้แล้วค่ะ ว่าคุณคงให้ไม่ได้ เพราะคุณเกลียดฉัน และไม่เคยรักแกเลย"ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมาพีรญาไม่รู้ว่าเธออดทนมาได้อย่างไรตั้งนานขนาดนั้น เธอยอมให้ผู้ชายเย็นชาคนนี้ทำร้ายลูกเธอมาได้อย่างไรตั้ง 3 ปี

"ในเมื่อผลลับมันไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีคุณ หนูยิ้มก็เมื่อเด็กกำพร้าอยู่ดี งั้นฉันขอเดินไปจากคุณละกัน" พูดจบพีรญาก็หันหลังเดินจากไป เธอจะไปให้ไกลจากเขา ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เธอกับลูกต้องอยู่ให้ได้ โดยไม่มีเขา

ภูธิภัทร  ความรู้สึกของเขาได้ตายไปจากใจ ตั้งแต่วันที่ถูกผู้หญิงที่รักหักหลัง แม้จะรักเพียงใด แต่ความเจ็บปวดที่ถูกทำร้าย ยังค่อยย้ำเตือนในจิตใจเขาอยู่เสมอ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยมีความจริงใจให้ใคร  แม้แต่เขา

"แน่ใจน่ะ ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกฉัน ไม่ใช่ลูกชู้" แววตาและน้ำเสียงเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งที่มองมาทำให้พีรญารู้สึกหนาว เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน

พิมพ์มาดา หนูน้อยวัย 3 ขวบ ดวงใจของแม่พิมพ์

"คุณแม่ขา ทำไมคุณภัทรถึงไม่ยอมให้หนูยิ้ม เรียกพ่อภัทรละค่ะ" เสียงหนูน้อยเอยถามผู้เป็นแม่เสียงใส ในเมื่อแม่พิมพ์บอกว่า คุณภัทรเป็นพ่อของเธอแล้วทำไมไม่ยอมใหเเรียกว่าพ่อล่ะ